Daar ligt een gemeenschap, het laatste voor het begin van de woestijn. Omringd door honderden mijlen zand langs de west, noord en zuidkant en een vlakte van laag gras langs de oostkant kan men het dorpje van ver al zien, het enigste oriëntatiepunt in deze leegte. Hier komen de karavanen met kolonisten langs die de grote oversteek willen wagen naar het oosten, naar het beloofde land zou men kunnen zeggen. De oude dorpsvrouw zal je zeggen dat het gekkenwerk is de woestijn te bedwingen en overwinnen, dat nog niemand de overtocht heeft kunnen maken, dat nog niet niemand is teruggekeerd. Maar wat weet een oude dame van avontuur.
Het stadje is niet meer dan een brede zanderige weg met een gebouw of 12 langs gezet in duidelijke staat van verval. Allemaal houten constructies, op één na. Een stenen bouwval, zonder ramen en een deur die met ijzeren pinnen is versterkt. Gevangenis gekerfd op de muur. Toch één iets dat word onderhouden in dit dorp.
Ergens knarst monotoon een roestig scharnier. Ergens anders klapt een luik langzaam heen en weer in de wind uit de vlakten. Er zijn balken, de meeste kapot, om paarden aan vast te leggen voor de gebouwen. Er is nog een geïmproviseerd soort houten trottoir dat de verschillende gebouwen met elkaar verbond.
De borden op de gebouwen waren verbleekt, maar sommige waren nog altijd leesbaar als een vergeten teken uit de tijd dat alles hier nog nieuw was.
Veevoer en Granen, het uitstalraam was meermaals ingeslagen en gerepareerd; nu eens met planken, dan met leren lappen en soms een stuk glas dat er achter werd gehangen. Hier kunnen de kolonisten de laatste keer herbevoorraden vooraleer de echte trek begint.
Daar een gebouw. SALOON, onder het bord scheef hangende klapdeuren, licht bewegend in de wind. Voor de deur staat een huifkar met twee oude ossen ervoor –paarden waren hier niet weggelegd voor de gewone man.
Daar een kerk met een scheefhangende torenspits, de ramen dichtgetimmerd om het zand buiten te houden. Ertegenaan gebouwd een kleine houten bijhuis; de plaats waar de dominee kan wonen, juist groot genoeg voor een bed, een kast en de plaats om de deur te openen.
En het laatste op één na grootste gebouw –het saloon had drie verdiepingen, dit maar twee. Voor de ramen zijn metalen tralies gezet, die alle doorgang en hospitaliteit wegnemen, de BANK. Meer een gedenkteken aan de tijd dat de vele kolonisten hier aankwamen om hun geluk te beproeven in het oosten. De bank is nu vrijwel leeg, een paar oude paperassen, misschien een goudklomp op de zolder. Of misschien meer, de directeur en zijn laatste bediende weigeren prijs te geven wat er nog allemaal ligt.
De laatste kolonisten zijn al jaren geleden vertrokken en samen met hen de welvaart. Soms komt hier nog een enkeling aan, een vogelvrije, een bedrieger of een rechtvaardig man die diezelfde mannen opjaagt.
Dit is Last Stop Gulch.
Wees welkom.
