Sluitingstijd

De zon is allang ondergegaan. In de saloon zitten nog een paar enkelen die hun geld opdrinken om te vergeten, en als ze niet meer weten wat ze willen vergeten. drinken ze uit gewoonte. Voor de smaak, om iets te doen. Flynn zit in een hoek van de saloon te wachten. Hij geeft niet veel om die mensen die hier elke dag komen drinken, niets doen met hun leven, en schijnbaar ook niets willen doen. Binnenkort is de laatste man weg, en dan helpt hij George, de barman, de saloon opruimen voor een daalder per week. Rijkelijk betaald, maar het is wel bekend dat Flynn het lievelingetje is van George. En nu zit Flynn dus te wachten in de saloon. Als hij genoeg geld heeft, gaat hij weg. Naar het oosten. De kolonisten achterna.

George keek rond in zijn herberg -wel niet echt de zijne; de eigendomsakte was jaren geleden verloren geraakt in de herberg, gestolen misschien en de originele akte, die van zijn voorouders, de stichters, was verkruimeld tot stof in de bank. Dezelfde mannen zaten er weer, vaste klanten wiens naam hij kende, wiens persoonlijkheid hij kende, wiens achtergrond hij kende maar wiens leven hem geen moer kon interesseren. Hij zag deze mensen elke dag en elke dag werden ze saaier, als dat al mogelijk was.
John Steff daar in de hoek had daarnet een volledig uur gevuld over hoe hij spijkers had gevonden in zijn gereedschapskist die anders alleen schroeven bevat. Nou John daar liggen spijkers meestal wou hij terugwerpen maar hield wijselijk zijn mond; die paar mensen die hier waren om mee te praten, wou hij niet kwaad maken. Hoe vervelend die gesprekken ook waren.
Flynn daarentegen had soms nog wat zinnigs of nieuws te vertellen, de jacht van de vorige keer, een nieuwe kudde bizons die in de buurt kwam grazen, iets anders dan het weer. God wat haatte hij gesprekken over het weer. Volgens hem kon je zo’n weergesprek in Last Stop Gulch samenvatten als volgt; het is dertig graden en zon. En maandag gaat het regenen. En donderdag gaat de wind opsteken. Dat was het weer en dat was accurater voorspeld dan welke sjamaan dan ook zou kunnen.

Een man stond op, gooide wat munten in de richting van George zijn toog en slofte langzaam de herberg uit. Al één minder, nog twee te gaan. Even langzaam als de vertrekker nam hij de munten, liet ze tussen zijn vingers rollen en bemerkt dat hij deze al eens had gekregen. Tuurlijk had hij ze al gekregen. Hij had waarschijnlijk alle munten van dit dorp al gezien en vervolgens weer uitgegeven. Zelfs het geld begon saai te worden in dit dorp en die gedachte zou menig vrek hebben doen huiveren.
Nog twee te gaan en ik kan sluiten, de jongen zijn werk laten doen en dan eindelijk gaan slapen. Kwestie van morgen fris de munten te kunnen uitgeven.

Flynn zag de man opstaan en weggaan, leunde achterover en stak genietend een sigaret op. Nog maar twee man. George scheen hetzelfde te denken. Langzaam inhaleerde Flynn en even langzaam liet hij de rook uit zijn mond komen. Uit verveling haalde hij een revolver boven en begon wat aan de lader te prutsen. Lader open. Lader toe. Klik. Klik. Klik. Lader ronddraaien. RRRRRRRRRRRRRRRRRR Klik! Dit behoorlijk irritante geluid had ook gewoon de bedoeling de laatste klanten aan te sporen op te krassen, of om een vechtpartij uit te lokken, alles om de verveling tegen te gaan.

George hoorde het geluid van achter zijn toog en wist dat het van Flynn kwam zonder zijn hoofd te draaien, de jongeman was zoals hem een slaaf van de verveling –tevens was hij waarschijnlijk de enigste in dit dorp die nog een deftig werkende revolver had en ermee kon omgaan ook. Zelf prefereerde hij karabijnen en andere wapens met een lange loop, gaf hem meer zelfzekerheid. Even dacht hij eraan hetzelfde te doen als Flynn; geweer nemen, loop openklikken, kogels eruit, rondraaien, keuren, twee nieuwe nemen, rondraaien, erin steken, sluiten, openklikken,… Maar dat had hij net zoals Flynn al vaak gedaan. Te vaak. Hij zag dat John stilaan aan het einde van zijn glas kwam en geen moment te vroeg, George stond op het punt zijn geweer te pakken voor andere doeleinden.
Wat zou er gebeuren als ik hem neerschiet, dacht George bij zichzelf –een gedachte compleet tegengesteld aan zijn principes. Er zou nog eens tenminste iets veranderen. Maar naast vredelievend was hij ook aan de apathische kant, zelfs als er een crimineel langskwam, moesten de mensen hem aanporren ondanks de belofte van spanning en verandering die zo’n man met zich meebracht.

John stond op en vergat zoals gewoonlijk zijn geld achter te laten. Zijn vriend blijkbaar ook. Zucht, hij had geen zin in spelletjes en stapte langzaam naar voren om zijn laatste klanten tegen te houden.

Eindelijk. De laatste mannen gingen weg. Flynn liep naar hun tafel en pakte hun glazen. Nog een twintig minuutjes om op te ruimen, misschien nog een whiskey met George voor het slapengaan en dan naar bed toe. Zo ging het altijd. Tot Flynn in de spiegel die achter de toog hing keek. George was naar de twee mannen gelopen. Blijkbaar was John weer vergeten te betalen. Maar zijn vriend, die zo mogelijk nog meer had gedronken, had zijn revolver getrokken en stond stomdronken wat te leuteren over afzetterij. Flynn zette de veiligheidspal van zijn wapen af. Hij moest het nog niet trekken. Hij kon sneller en beter schieten dan iedereen in dat stadje, behalve misschien George. Maar een dronkaard was geen uitdaging. Hij wou echter niemand doden als het even anders kan. Hij hoopte dat George de dronkaard tot bedaren zou kunnen brengen.

‘Geweldig wapens’, schoot door het hoofd van George. Dit truckje hadden ze al vaak uitgeprobeerd, hij was noch geïntimideerd noch vermaakt door de zoveelste demonstratie van herhaling in deze stad. “Ok jongens, laten we het beschaafd houden” zei hij terwijl hij John een vriendschappelijke klap op de schouders gaf, “Korte pijn nu, even betalen en morgen krijgen jullie een gratis rondje van het huis.” Zoals gewoonlijk gaf John zonder al teveel moeite toe. De andere daarentegen begon te wankelen op zijn voeten en stond op het punt tegen de vlakte te gaan. Wel, John mocht hem dragen.

Omdat de situatie hem nogal verveelde, en omdat een zatlap met een geweer niet bijster veilig is, besloot Flynn om in te grijpen. Het gebeurde in een oogwink. Als je er was geweest, en je had even met je ogen geknipperd dan had je niets gezien. Je zou alleen een luide knal hebben gehoord, gevolgd door een kreet van pijn van de dronkaard, toen de kogel zijn revolver uit zijn hand rukte. Volgende keer zou het zijn hand zijn, niet de revolver. Flynn had het al genoeg meegemaakt dat iemand gewond raakte omdat een zatlap een geweer bovenhaalde. Te vaak, eigenlijk, om niet in te grijpen.

Ik moet leren vroeger sluiten.
“Ok Flynn, dat was genoeg. John neem je maat mee en ga naar huis. En morgen naar de kerk, de biecht zal deugd doen.” De man keek nog even verdwaasd naar zijn pijnlijk kloppende hand en boos naar Flynn en tenslotte naar het geweer op de grond, eerst van plan het op te rapen maar kwam toen tot de constatatie –ondanks zijn door alcohol bewolkt brein- dat hij het ver genoeg had gedreven. Hij keerde zich om, botste nog eens tegen de deur en begon toen John te volgen.

“Flynn”, begon George op een zachte maar prekerige toon. “Ik heb je al gezegd dat wapens in de holster horen te zitten niet in de hand. Als je wilt oefenen ga dan naar buiten en schiet wat op de boom.” De boom in kwestie was het enigste stuk groen dat ze hier nog overhadden en stond een paar meter verwijderd van het Saloon. “En begin nu maar op te ruimen en leg het geweer maar achter de toog, naast het mijne.”

Flynn haalde zijn schouders op. Stak zijn revolver in zijn holster en begon de tafels schoon te wrijven. 'Ik ga over twee dagen even weg' zei hij. 'Ik heb onlangs sporen gevonden van een kudde bizons. Misschien kan ik wat schieten. Ik breng je een sappige bout mee.' Flynn liep naar de toog, pakte de fles whiskey en vroeg 'jij ook een glas, George?'.

George raapte maar zelf het geweer op, het was een oud scharminkel, waarschijnlijk een waardeloos familiestuk. Toen hij het opende, was het geweer leeg. Beter niet tegen Flynn zeggen dat hij een ongewapend man heeft beschoten. “Yup Flynn voor mij ook één maar eerst je werk dan de drank.” Hij stapte wat doelloos doorheen zijn Saloon terwijl hij probeerde het gesprek gaande te houden met de weinige gespreksstof die hem gegeven is. “Bizons? Hier? Of een mijl of twintig van het dorp? Ik heb al een paar maanden niets meer gehoord in de buurt. Anders had ik er zelf wel één neergelegd, je moet niet denken dat ik het niet meer kan.” Alhoewel hij zelf sterk twijfelde of hij nog wel kon jagen. Hij had geen paard en geen conditie meer om een kudde bij te houden. Zijn jagersinstincten zullen na al die jaren ook wel vervlogen zijn. “Terwijl je toch over je zinnen nadenkt, kan je die rechtse tafel wat meer naar het midden versleuren.”

Flynn zette de fles whiskey neer liep naar de tafel en verschoof die. 'Een mijl of twintig ten westen van hier. Waarom ga je niet mee, George? Je kan vast wel iemand vinden die de bar een paar dagen wil openhouden.'

De deuren zwiepen open, en een stem verklaart, emotieloos en routineus, "Dead man walking..." terwijl zijn laarzen ritmisch de vloer uitslijten. Een scheve grijns die geen enkel geluk uitdrukt vertrekt het litteken op zijn wang. "Mijnheer Adams, was het?" Controleerde Adam even. "Whisky, Adams, als u zo vriendelijk wilt zijn. Een kleintje."
Pas hierna kijkt hij rond. Zijn ogen rollen eerst traag langs de toog in de ene kant, dan in de andere. Met een zekere luiheid spreek hij uit, "Goedeavond, heren." terwijl hij zijn hoed afzet en even met zijn hoofd schudt om het haar uit zijn ogen te gooien. Met weinig succes, overigens.

God, een klant. Een vreemdeling. Wel, hij moet het schot gehoord hebben dus hij weet dat we gewapend zijn. George was niet bepaald zo wantrouwend tegenover nieuwelingen dat hij ze van het eerste ogenblik af met vijandigheid begroette maar een gezonde hoeveelheid vragen kon nooit geen kwaad. “Flynn, een derde glas voor onze late gast.” Hij bekeek de man nog eens… Wapens. Opletten dus en Flynn in bedwang houden met zijn vlugge vingers. “Met wat mag ik je aanspreken, beste?” zei hij op een neutrale toon met een vriendschappelijke ondertoon.

Flynn keek de vreemdeling aan. Niet rechtstreeks, maar in de spiegel die achter de bar hing. Hij schonk drie glazen whiskey in en zette ze dan op het tafeltje voor de vreemdeling en hij ging zelf zitten, een beetje verder. Niet onbeleefd ver, maar ook niet opdringerig dichtbij.

Adam dronk langzaam, heel langzaam een slok. Niet zozeer omdat hij genoot van de drank, maar omdat hij tijd rok terwijl hij de gedachte om meteen te beginnen liegen even in zus en zo draaide in zijn geest. Een stille tik van zijn glas tegen het hout van de toog kondige zijn beslissing aan om dat niet te doen.
"Adam Wolters. We hebben elkaar al terloops ontmoet..." Zijn ogen rolden met dezelfde traagheid omhoog als die die hij tot nu toe in elke van zijn daden heeft getoond, tot ze in de spiegel die van de Flynn ontmoetten. Adam's hoofd ging in een knik omlaag terwijl hij even beleefd glimlachte. De glimlach zou warmer geweest zijn moest hij uit ijs gehouwen zijn. "...maar toen was het hier wat drukker, en zo memorabel ben ik nu ook weer niet."

Adam Wolters, kende hij hem of niet? Zorgen voor later. “De drukte heeft inderdaad onze straten reeds lange tijd verlaten.” Ruwweg mijn leeftijd, hij zou hier inderdaad geweest kunnen zijn, Wolters, Wolters, Wolters,… George stapt langzaam naar de kerel onderweg zijn Whiskey grabbelend van de toog en een lichte knik en knipoog gevend naar Flynn om hem gerust te stellen, dit moest de eerste reiziger zijn die in de laatste paar jaren was langsgekomen en nog de moeite deed een praatje te maken. “Maar vertel eens Adam Wolters, wat brengt een vreemdeling naar dit plaatsje? Dit is voor een bereisd man als u,” duidelijk kijkend naar de laarzen en de jas van de man, “het einde van de wereld. Misschien is dit zelfs het einde van de wereld, niemand heeft ooit het tegendeel kunnen bewijzen.”

De volgende slok was al even traag, en wel voor exact dezelfde reden: de rover overwoog om te beginnen liegen... en deze keer was zijn beslissing anders. "Wel..." Hij draaide zich naar de gastheer, zich half draaiend, met een hand nog op het whiskyglas en de andere op zijn heup leunend met de elleboog omhoog gericht. En lekker dichtbij zijn zwarte revolver, wil het toeval. "...Waarom komt om het even wie hier? Er is een reden dat ik een bereisd man ben. Altijd op weg naar het volgende einde van de wereld... dit is wel een mo..." Hij draait iets verder, kijkt uit het raam.
Zijn hand schuift nog wat dichter bij het vuurwapen.
"...een interessant einde. Ik wil hier wel even blijven, denk ik."

Flynn haalt zijn schouders even op, schijnbaar ongeinteresseerd, maar het geoefende oog van een westman zou zien dat hij de vreemdeling helemaal in zich op nam. De reden hiervoor was simpel. Het was een vreemdeling. Het beloofde voor een aangename verlossing van de sleur te zorgen. 'George, je hebt nog niet geantwoord op mijn voorstel. Waarom ga je niet mee op buffeljacht?'

“Flynn, buffels jagen is voor mij al een tijdje geleden. Ik zal amper de sporen kunnen vinden.” Zwakke uitvlucht George, zwakke uitvlucht, zelfs kleuters kunnen bizonsporen volgen, ze vallen er namelijk in. Eerlijk waar zag hij zichzelf niet meer in de vlakten rijden op zijn leeftijd, hij voelde zichzelf eerder zestig dan veertig. “Maar zie dat je een behoorlijk stuk meebrengt, kan ik nog eens hamburgers maken voor mijn klanten.” Hij keerde zich met een vermoeide lach om naar de vreemdeling. “Onze beste gast zal zich wel verheugen om iets stevigs tussen de kiezen te krijgen.” Terloops keek hij naar zijn toog en de trouwe karabijn die erin lag. Niet dat hij zich zekerder zou voelen met, Flynn was zekerheid genoeg, maar de vreemdeling koos zijn woorden iets te precies, te weloverwogen.
Je begint paranoïde te worden George, deze man is een echte reiziger die de toeristische plekken in Last Stop Gulch komt bewonderen. Met name het zand, de boom, het zand en onze verroestte uithangborden.
“Ik heb boven een kamer voor een redelijke prijs; als het voor jou geen redelijke is, is er nog altijd de stal maar die mag je dan wel delen met de paarden. Aan jou de keuze.”

'Ik zal mijn best doen, George' Zei Flynn. 'Vreemdeling, ' Flynn had nooit echt etiquette geleerd of beleefdheid. 'Normaal neem ik geen bizonhuiden mee, maar misschien wil u er wel een paar kopen?'

"Mogelijk..." was het antwoord van de man, uitgesproken op een uiterst bedachtzame toon. Hij namt nog een klein slokje uit het langzaam leeg wordende glas. "...ik moet mijn finaciele situatie nog uitzoeken." Op dingen schieten... leek hem geen slecht idee, eigenlijk, schieten kan hij best wel. En het was oefening. "Ik zou met je meegaan, maar ik heb helaas niet echt een jachtwapen met me mee." Wat contacten leggen... wat informatie verzamelen. "Jij wel? Je lijkt me wat jong om... wel ja." Hij trekt zijn schouders op. "Wat weet ik ervan? Ik neem aan dat je hier ook niet zomaar een geweer zou kunnen kopen, of zelfs lenen."

'Er zijn hier wel een paar mannen die een geweer hebben, vreemdeling, maar dat gaan ze niet zomaar afgeven. Weet u wat een borg is? U kan een van uw wapens als borg geven. U heeft een paard?'

"Wel, deze..." hij knikt naar de linkerrevolver, de lichtere, die met het ivoren handvat. "is me toch iets te dierbaar. En mijn paard heb ik nodig om er te raken." Voor even denk hij na, en dan knikt hij. Traag. En al even traag trokt hij de zwaardere revolver. Bekeek hem bedachtzaam. "Geen slecht idee, jongeman. Helemaal geen slecht idee." Met zijn revolver vast maakte hij zich meteen een stuk minder zorgen.
De resten die nog in het glas zaten gaan naar binnen. "Weet je iemand die mij een geweer zou kunnen lenen?"

'Ik bedoelde niet dat u een paard in onderpand moet geven. Ik wou weten of ik voor u een paard zou moeten regelen. Ik ben blij dat dat niet nodig zal zijn. Kent u de winkel waar veevoer en granen verkocht worden? Old Tom heeft vast nog wel een paar buksen liggen.' Flynn aarzelde even en zei toen 'de buffel is op zich makkelijk te raken, maar hij heeft een dikke vacht en een dodelijke wonde is daarom niet zo makkelijk toe te dienen. Hoe minder kogels hoe beter. Die moet je er dan niet meer uitvissen als je het vlees klaarmaakt. De vacht zou ook te zwaar beschadigd kunnen zijn. De beste plek om een buffel te raken is door de kop. De tweede beste plek is de nek. Daar loopt een dikke, kloppende ader. Ik wil niet onbeleefd zijn, vreemdeling, maar kan u een beetje overweg met een buks?'

"Hoofd, nek. Leek me wat vanzelfsprekend, nee?" Met een lichte glimlach en een blik naar zijn revolver antwoordt hij, "Ik heb wel eens een vuurwapen afgeschoten, ik verwacht wel dat het me gaat lukken. Dus, in de winkel," zijn toon laat duidelijk blijken dat hij dat woord niet volledig passend vindt, verre van passend, "zijn er geweren te verkrijgen? Heb je raad over welke goed zijn? Je lijkt me erg bekend met vuurwapens voor eimand van je leeftijd."